De omslag van Mijn poemajaren, is heerlijk kleurig en trekt gelijk de aandacht, wanneer je het in de boekhandel op een leestafel ziet liggen. De kleuren spreken ook heel erg het gevoel van het boek, wat een memoir is van auteur Laura Coleman over haar tijd in een opvangcentrum in de Boliviaanse jungle, waarbij ze in aanraking komt met de meest bijzondere en kleurrijke dieren uit de jungle:
‘Laura is begin twintig als ze haar doelloze leven achterlaat om te gaan backpacken in Bolivia. Ze hoopt na drie maanden vol inspiratie huiswaarts te kunnen keren, maar de reis blijkt een desillusie. Op het moment dat ze haar vlucht naar huis wil boeken, valt haar oog op een verbleekte folder van een dierenopvang in de jungle. In een laatste poging toch nog iets van haar reis te maken, verandert ze haar plan. Ze komt terecht in een armetierig opvangcentrum, waar ze de zorg krijgt over een schitterende maar getraumatiseerde poema, Wayra. Onervaren en doodsbenauwd begint ze aan dit avontuur. Het centrum wordt haar nieuwe thuis en in Wayra vindt ze een vriend voor het leven. Door haar leert Laura over liefde en vertrouwen.’
Laura Coleman weet met prachtige woorden het gevoel van het land Bolivia, maar vooral de jungle, het opvangcentrum waar ze werkt en vooral de verschillende dieren waar ze mee te maken krijgt. Het verhaal in Mijn poemajaren is natuurlijk waargebeurd en elk dier hierin heeft een kleurrijk verleden met een soort van leed meegemaakt. Zo is één van de apen ontzettend bang voor mannen met lang haar en zijn er (wilde) katachtigen, die hun jonge leven hebben doorgebracht in een Chinees restaurant. Maar het meest bijzondere dier in het boek is natuurlijk de poema Wayra, die nooit meer de vrijheid van de jungle zal kennen, omdat ze deze simpelweg niet overleefd. De auteur weet in Mijn Poemajaren haar persoonlijke band met Wayra heel mooi te omschrijven. Beiden op hun eigen manier beschadigd, maar de vertrouwensband die ze met elkaar opbouwen is ontzettend mooi om te lezen. Leuke bijkomstigheid is, dat er ook foto’s en tekeningen van de verschillende dieren, waaronder Wayra in het boek bijgevoegd zijn.
Er is in Mijn poemajaren ruimte voor heftige thematiek, maar ook flinke dosis humor en zelfspot. De manier waarop mensen met dieren omgaan en deze prachtige wezens soms voor levenslang kunnen beschadigen is hartverscheurend om de lezen. Een van de wilde katten zou juist weer vrijgelaten worden in de jungle, totdat de Boliviaanse overheid hier een stokje voor steekt. En nu is deze wilde kat verdoemd om de rest van zijn leven in gevangenheid door te brengen. En ook zaken als ontbossing, dierenhandel en stroperij passeren de revue. De humor zit hem vooral in de levendigheid waarin Laura Coleman haar ontwikkelingen als vrijwilliger omschrijft. Bijvoorbeeld de angst die ze in het begin had voor elk exotisch dier en Hagrid, de spin die haar vergezeld in het toilet. Ze weet op een nuchtere en onbevangen manier naar zichzelf te kijken zonder zichzelf al te serieus te nemen. En juist de combinatie van deze elementen maakt dat Mijn poemajaren de lezer zal raken en beroeren.
Mijn poemajaren is een unieke vertelling over een bijzondere band tussen een jonge vrouw die haar doel in het leven verloren is en een getraumatiseerde poema. Maar ook de andere dieren, de omgeving en de vrijwilligers worden uitgebreid en beeldend beschreven, waardoor de lezer het gevoel krijgt deelgenoot te zijn van een avontuur in plaats van alleen maar lezer van een mooi verhaal.
Beoordeling: 10/10
Laura Coleman is schrijver, activist en kunstenaar. In 2007 vertrok ze naar Bolivia om daar een aantal jaar te helpen in een opvangcentrum voor dieren die het slachtoffer zijn geworden van dierenhandel. In Mijn poemajaren beschrijft ze dit avontuur. Het boek verscheen bij uitgeverij Ambo anthos en is te vinden of te bestellen bij de lokale boekhandelaar.
