Na de intermezzo over ‘Madame’ vorig jaar, keert auteur Sophia Drenth met het derde deel van de Bloedwettenreeks getiteld Verval, terug naar oude bekenden als Roan Storm, Ravan en Maia. Wanneer je de tot nu toe verschenen drie Bloedwetten boeken (buiten de bronvertellingen) achter elkaar plaatst, voelt het als één groot verhaal, waarbij verschillende personages elkaars leven op een één of andere manier weten te beïnvloeden…
‘Volksvertegenwoordiger Roan Storm is samen met twee onwaarschijnlijke bondgenoten onderweg naar het Gemaakte Land. Hij heeft alle reden om de boodschap te geloven die hem heeft bereikt: Meg’aa, de moeder van alle Ath’vacii, verkeert in levensgevaar.
Storm zet alles op alles om zijn moeder voor een verschrikkelijk lot te behoeden. Lukt het hem om haar op tijd te bereiken of is het verval van zijn soort onvermijdelijk?
Ravàn zet zijn zinnen op een andere strijd. Hij blijft in Stede achter om een eind te maken aan het bestaan van bloedpulver. Samen met vrouwe Vrijgeboren belandt hij in een netelige situatie, maar heeft hij aan haar een vriend of een vijand?
Ver van het door bloedkoorts getroffen Stede, herstelt Maïa van Minnewold van de afranseling, die haar ongeboren kind het leven kostte. Tegen alle conventies in gaat zij op zoek naar een remedie die niet alleen haar vader, maar ook de bevolking van Stede, van de bloedkoorts zal genezen.’
‘Het broze vlees van zijn moeder in zijn omarming leek het verstrijken van de tijd te onderstrepen’. Of ‘Ze danste een rode dans in het zonlicht, een werveling van golvend zijde en bloed.’ Het boek Verval staat bol met dit soort prachtige zinnen en onderstreept des te meer hoe goed Sophia Drenth kan schrijven. De teksten klinken niet alleen mooi, maar er spreekt ook veel gevoel uit. Zoals de liefde van de auteur voor haar personages en de wil om een bepaald gevoel aan haar lezers mee te geven. Aan de ene kant ademt Verval een middeleeuws gevoel uit en aan de andere kant eveneens een hoop duisternis en fantasie, door de bloeddrinkende en pulver snuivende wezens die het boek bevolken.
Ondanks dat voelt de thematiek heel actueel aan. De mensheid gedreven door een verslaving komt juist in de huidige tijd steeds meer voor. De drang om te ontsnappen aan het eigen leven en hierdoor de toevlucht te zoeken naar verdovende of geestverruimende middelen. Verval is hierbij ingedeeld in vijf delen, waarbij elk van bovengenoemde personages aan het woord komen. Alhoewel de verhalen apart van elkaar lijken te bestaan, beinvloeden deze elkaar zeker op directe en indirecte wijze. Een bijzondere rol is weggelegd voor Meg’aa, die haar bijzondere deken altijd bij haar heeft. Juist dit soort details maakt dat de personages heel echt en levend overkomen. En alhoewel Bloedwetten als één groot verhaal voelt, kent Verval wel een duidelijk slot. Dit einde geeft eveneens de aanzet tot de vierde Bloedwetten dat later dit jaar zal verschijnen.
Verval is met recht een kunstwerkje te noemen, door de verschillende prachtige zinnen, die personages tot leven brengen en bepaalde gevoelens in de lezers losmaakt. Door de duistere fantasie en de intrigerende personages is dit een aanrader voor liefhebbers van het meer rauwe vampiergenre a la Anne Rice en Richelle Mead.
Beoordeling: 9/10
Sophia Drenth geeft haar Bloedwettenreeks in eigen beheer uit met haar uitgeverij Staaldruk. Daarnaast schrijft ze jeugdboeken voor uitgever Hamley Books, waarvan De Nepvampier recent verschenen is. Zie https://www.sophiadrenth.com/ voor meer informatie over het werk van deze auteur.
