De vergelijking die door de media tussen het debuut van Harriet Tyce Bloedsinaasappel en het Het meisje in de trein wordt gemaakt, is zeker niet vreemd. Want wanneer er verdovende middelen in het spel komen, vervagen de grenzen en gaat de lezer zich afvragen of de verteller van het verhaal wel zo betrouwbaar is…
‘Alison heeft het voor elkaar: een liefhebbende man, een charmante dochter en een glansrijke carrière als strafrechtadvocaat. Maar ze heeft ook geheimen.
Nog maar één nacht. Dan hou ik ermee op.
Alison drinkt te veel. Werkt te hard. Verwaarloost haar gezin. En heeft een affaire met een collega die de grens steeds verder opzoekt.
Ik heb het gedaan. Ik heb hem vermoord. Ze zouden me moeten opsluiten.
Alisons cliënt ontkent niet dat ze haar man heeft neergestoken. Toch lijkt iets in haar verhaal niet te kloppen.
Ik hou je in de gaten. Ik zie alles wat je doet.
Alison moet het hoofd koel houden om haar cliënt te kunnen vrijpleiten. Maar iemand houdt haar constant in de gaten, iemand die niet zal stoppen tot Alison alles heeft verloren wat haar lief is.’
Het wordt gelijk al duidelijk dat Alison te veel drinkt en dit haar beoordelingsvermogen beïnvloedt. De lezer beleeft het verhaal door haar ogen en begint zich, naarmate het boek vordert, zich af te vragen of haar visie op de gebeurtenissen wel de juiste is. Een mooi voorbeeld hiervan is dat Alison ervan overtuigt is dat ze loepzuiver meezingt. En ze vervolgens een filmpje achteraf te zien krijgt waar ze duidelijk dronken is en ontzettend vals zingt. Dit zorgt bij de lezer voor een gevoel van onbehagen. Dit wordt nog versterkt door het feit dat je als lezer het gevoel bekruipt dat er meer aan de hand is. De twijfels van Alison over het plaatsvinden van bepaalde gebeurtenissen dragen hieraan bij. Ergens klopt het verhaal niet en dit levert een flinke spanning op in Bloedsinaasappel. Iets in het verhaal klopt niet, maar wie spreekt hierin niet de waarheid? De gevoelens van onbehagen nemen toe evenals de drang om verder te lezen.
Wat door Harriet Tyce in Bloedsinaasappel sterk wordt gedaan is het opwerpen van parallellen tussen het leven van Alison en dat van haar client Madeleine. Deze aspecten passen heel mooi in elkaar en Alison maakt door het verhaal heen ook een duidelijke persoonlijke ontwikkeling door, ook als gevolg van de zaak waarin Madeleine de hoofdverdachte is. Bloedsinaasappel heeft hierdoor ook heftige scenes over thema’s die heden ten dage spijtig genoeg nog erg actueel zijn. Deze fragmenten zijn best heftig om te lezen, vooral als je hier zelf persoonlijk mee te maken hebt gehad. Waar auteur Harriet Tyce in Bloedsinaasappel sterk op in speelt, zijn grenzen. Hoe ver kan je gaan tot iets een misdaad is. Wat heb je zelf in de hand? Wanneer stond je in je recht en wanneer ben je strafbaar? Des te interessanter is het dat er is gekozen voor een strafrechtadvocaat die zelf ook met geheimen kampt. Hierdoor krijg je een interessante wisselwerking tussen het privéleven en de rechtzaken waar de hoofdpersoon binnen haar werk mee te maken krijgt. En de plottwist aan het eind van het boek maakt dit gegeven nog des te intrigerender.
In Bloedsinaasappel zet hoofdpersonage Alison de lezer aan het denken. Dit levert een niet allerdaagse thriller op, waarbij je niet meer weet wie nu de waarheid spreekt. Terecht aan te raden voor liefhebbers van boeken als Het meisje in de trein.
Beoordeling: 8/10
Bloedsinaasappel betekent het debuut voor Harriet Tyce. Niet verrassend heeft deze auteur zelf rechten gestudeerd en is inmiddels al tien jaar strafpleiter in London. Bloedsinaasappel verschijnt bij uitgeverij Boekerij en ligt nu in de winkels.
