Wie een logisch vervolg op het eerste deel Water verwacht, zal bedrogen uitkomen. Natuurlijk speelt Bloed, in het Engels beter bekend als Valiant, natuurlijk wel in dezelfde (Faery) wereld af. Maar verder betreft het een geheel nieuwe verhaallijn met andere personages. Maar ondanks dat dit even wennen is, geeft deze nieuwe verhaallijn ook een verfrissend gevoel met zich mee.
‘De zeventienjarige Valerie is haar leven zat en besluit van huis weg te lopen naar New York. Daar kan ze ontsnappen aan haar verleden en het leven dat haar heeft verraden. Vol hoop op een betere toekomst en met een nieuwe identiteit voegt ze zich bij een groep krakers die zich in het ondergrondse metrostelsel hebben verscholen.
Maar Vals nieuwe vrienden hebben iets magisch. Wanneer een van hen haar weet over te halen om de schuilplaats van een mysterieus schepsel op te sporen, komt ze achter hun ware gezicht. Val zal verscheurd -worden tussen haar gloednieuwe affectie voor het eervolle wezen waarop ze moest jagen en haar angst voor de monsters waar haar vrienden langzaam in veranderen.’
Holly Black combineert in dit tweede deel een mooie mix van typische tienerproblemen met een flinke dosis magische duisternis en de mogelijke gevaren die je als jong volwassene in de wereld kan tegenkomen. Deze auteur weet bijvoorbeeld een herkenbaar probleem als verslaving in een magisch jasje te stegen. Aan de ene kant herkenbare problematiek maar aan de andere kant maakt juist het niet menselijke element van Bloed een duister sprookje. Valerie, beter bekend als Val, is hierin een boeiend personage. Aan de ene kant wil ze er graag bijhoren en probeert ze zich tegelijkertijd af te zetten tegen haar moeder. Maar aan de andere kant bezit ze een soort moed, dat haar in gevaarlijke situaties brengt, maar tegelijkertijd haar ook de kracht geeft om verder te komen in het leven. De andere personages leert de lezer minder goed kennen, maar deze stralen wel die bedwelmende en tegelijkertijd onbetrouwbare gevoel uit die de Faerywereld zijn lezers geeft.
In het Engels werd de modern Faery tales trilogie jaren voor de Elfhame trilogie gepubliceerd. Dit merk je aan de schrijfstijl van Holly Black, dat vooral in Water wat wollig en wat van de hak op de tak kan zijn. Om die reden is het een advies om eerst de Mondern Faerytales en vervolgens de Elfhame serie te lezen. Dan zul je de bonusverhalen, die toegevoegd zijn aan de Amerikaanse versie van de Elfhame trilogie ook beter kunnen plaatsen. Ook wanneer je Water en Bloed met elkaar vergelijkt, merk je dat auteur Holly Black groeit in haar manier van vertellen. De ‘worldbuilding’ wordt erg overtuigend neergezet, waardoor je als lezer de dreiging voelt van de grillige Faeries en geeft de ondergrondse schuilplek, vlak bij de metro een kil en koud gevoel. In de loop van Bloed ontpopt het boek zich nog als een waar moordmysterie, waardoor het vermoedelijk een breed publiek zal aanspreken. Dit omdat het naast sprookjesachtige en young adult elementen ook een dosis thriller elementen bevat en ook een zoektocht naar de eigen ik van hoofdpersonage Val.
Bloed is geen logisch vervolg op Water, maar evengoed weer een bijzonder boek over de dunne scheidslijn tussen de mensen- en de Faery wereld. Een zoektocht naar de eigen ik, wat tegelijkertijd een onbeschrijflijke magische ervaring en een gevaar voor eigen leven is.
9/10
Bloed verschijnt evenals voorganger Water bij uitgeverij Boekerij in een prachtige gelimiteerde uitgave met kunst van Phantomrin op de schutbladen, kunst op de hardback en een gekleurd boekblok. Zie voor meer kunt van PhantomRin: PhantomRin (tumblr.com)
