De boekomslag van Zwarte zomer trekt al gelijk de aandacht door de M.C. Esscher achtige stijl, waarbij de rode kleur van het bloed flink de aandacht trekt. Dit geeft mooi de duizelingwekkende mysterie waar M.W. Craven zijn lezers in lokt…
‘Hoe kan iemand zowel dood als levend zijn? Die vraag moet rechercheur Washington Poe beantwoorden als het slachtoffer van een brute moord ineens weer levend opduikt.
Zwarte zomer van M.W. Craven is een thriller voor de liefhebbers van Daniel Cole en M.J. Arlidge. Het is het begin van een bloedspannende nieuwe thrillerserie met rechercheur Washington Poe in de hoofdrol.
Jared Keaton: sterren chef, charmant, charismatisch, psychopaat… En veroordeeld voor de brute moord op zijn dochter Elizabeth. Haar lichaam is nooit gevonden, en Keatons veroordeling is grotendeels gebaseerd op de getuigenis van rechercheur Washington Poe.
Als zes jaar later een jonge vrouw een afgelegen politiebureau binnenstrompelt met het onweerlegbare bewijs dat zij Elizabeth Keaton is, komt Poe, die Jared Keaton achter de tralies heeft gezet, in grote problemen. Zozeer zelfs, dat dit hem wel eens zijn baan kan kosten.’
Zwarte zomer opent met een intrigerende scene ( die uiteindelijk een rol speelt in de conclusie van het verhaal), dat gelijk de aandacht trekt. Wel duurt het even voordat je als lezer in het verhaal komt. Er wordt door M.W. Craven op verschillende manieren verwezen naar de brandoffer-dader en het lijkt alsof de achtergrond hiervan ontbreekt. Dit blijkt later inderdaad te kloppen, want Zwarte zomer blijkt het tweede deel in de serie over de bijzondere Washington Poe te zijn. Het eerste deel The Puppet Show lijkt nooit vertaald te zijn in het Nederlands. Hierdoor kost het simpelweg tijd om je het verhaal helemaal eigen te maken, omdat er duidelijk in Zwarte zomer voortgeborduurd wordt op gebeurtenissen uit het verleden. Plus de verschillende hoofdpersonages worden niet meer geïntroduceerd, doordat M.W. Craven er logischerwijs vanuit gaat dat zijn lezers deze al kennen. Maar juist die bijzondere en niet-alledaagse personages zorgen er uiteindelijk wel voor die laatste stap om helemaal in het boek meegezogen te worden.
De personages zijn namelijk sterk neergezet en uniek. Bijvoorbeeld Washington Poe zelf, die een zoekende indruk maakt waarbij zijn hond de enige constante in zijn leven lijkt. Ook zijn overtuigingen roepen bewondering op; ondanks dat alles zijn gevoel tegenspreekt, blijft hij vechten voor de waarheid. En ook Tilly Bradshaw; een uiterst briljante vrouw die door autistische trekjes bijzondere sociale vaardigheden heeft. Dit aspect leidt nog weleens tot erg grappige situaties. En juist dit maakt het personage charmant. Maar ook de dubieuze sterren chef Jared Keaton intrigeert en M.W. Craven laat hem constant van ‘gezicht’ wisselen. Namelijk: is hij de onschuldig vastgezette vader of een gewetenloze moordenaar. De waarheid blijkt nog veel afschuwelijker en M.W. Craven neemt in Zwarte Zomer de tijd om op te bouwen naar deze climax. En juist het einde van het boek laat zien dat M.W. Craven niet vies is van een flinke dosis horror.
Zwarte zomer is een intrigerend boek, dat zich weet te onderscheiden binnen het al overvolle thriller en horror genre. Wel is het jammer dat het eerste deel van deze serie nog niet vertaald is. Hopelijk wordt dit in de toekomst alsnog door de uitgever opgepakt. Zwarte zomer komt namelijk veel beter tot zijn recht wanneer er al wat achtergrond van de verschillende personages bekend is.
Beoordeling: 8,5/10
De naam M.W. Craven moet niet verward worden met de filmmaker Wes Craven, die diverse horrortitels op zijn naam heeft staan. Alhoewel de duistere verhalen van beiden de vergelijking niet zo gek maakt. W.M. Craven heeft net als hoofdpersonage Poe een springer spaniël en is inmiddels een fulltime schrijver. Zijn boeken zijn inmiddels vertaald in diverse landen en er ligt een optie voor een televisieserie. Zwarte zomer, het tweede deel in de serie over Washington Poe, is verschenen bij uitgeverij Luitingh Sijthoff.
