Met een boekomslag gevuld met kraanvogels trekt Lucia van den Brink met haar debuut Niemand zoals hij gelijk de aandacht. Ook de tekst op de achterflap wekt interesse op:
‘Renke heeft haar opa Pieter al een tijd niet gezien als ze opeens pakketjes van hem ontvangt, met post-its, kraanvogels van origami en dagboekfragmenten. Pieter is naar Japan vertrokken nadat hij te horen kreeg dat hij lijdt aan de ongeneeslijke spierziekte als. Waar Renke alle tijd van de wereld heeft, weet hij dat zijn dagen geteld zijn. Hij probeert er het beste van te maken en wil karatetraining volgen bij zijn vriend Yamada. Doordat hij langzaamaan afscheid moet nemen, krijgt de schaduwzijde van zijn persoonlijkheid soms de overhand. Op die momenten schrijft hij in zijn dagboek.
Als Renke haar baan verliest, reist ze haar opa achterna in een ultieme poging hem echt te leren kennen. In Nederland was ze voortdurend bezig haar leven te delen op haar blog en via social media, maar tijdens haar reis komt ze erachter dat niet alles te delen valt. Hoe graag ze dat ook zou willen.’
In Niemand zoals hij worden de trauma’s in het leven omschreven als een breuklijn, die een schaduw opwerpt. Hoe erger het trauma, hoe groter de schaduw die wordt opgeworpen. Met dit soort beschrijvingen zet auteur Lucia van den Brink haar lezers aan het denken. Ook het streven van hoofdpersoon Renke om in haar blog vooral foto’s met eerlijke teksten te delen, laat de lezer ook zien hoe onecht sociale media in het dagelijks leven kunnen zijn. Ten slotte worden ook actuele thema’s als het hebben van dwanghandelingen, zoals tellen en het moeten leven met een ernstig dodelijke ziekte, besproken. Door de dagboekfragmenten van opa Pieter krijg je als lezer echt een idee van hoe het is om mee te maken dat je lichaamsfuncties langzamerhand uitvallen. En dat is zeker heel heftig om te lezen en daarbij ook confronterend. Doordat opa Pieter zich op dat moment in Japan bevindt, en je hierdoor ook wat van de gebruiken van dit land meekrijgt, geeft een extra dimensie aan Niemand zoals jij.
In het verhaal wisselt het verhaal van Renke af met dagboekfragmenten van opa. Omdat beiden in de ikvorm zijn geschreven, voel je je als lezer gelijk dicht bij deze twee personages staan. Renke is heel herkenbaar in de problemen waar ze mee te maken krijgt; het verlies van een baan en een manier zoeken om ‘echt’ te zijn binnen de sociale media. Haar opa is op zijn manier ook bezig met een soort ontdekkingsreis en de kraanvogel speelt hier een heel belangrijke rol in. Het hele boek hoop je in feite dat Renke en haar opa op één of andere wijze bij elkaar komen. Hier wordt door Lucia van den Brink mooie symboliek voor gebruikt; de post die door opa naar Renke wordt gestuurd, de kraanvogels van origami etc. Ditzelfde geldt voor het eind van het boek dat door het gebruik van deze symboliek heel passend is. Wel krijgt de lezer aan het eind van Niemand zoals hij geen antwoord op alle vragen, zoals: hoe loopt het nu af met Renke en haar werk? Als lezer ben je hier stiekem wel nieuwsgierig naar.
Niemand zoals hij is een erg fijn en toegankelijk boek om te lezen met interessante thema’s, mooie symboliek en toegankelijke hoofdpersonages. Zeker ook een aanrader om te lezen binnen een leesclub.
Beoordeling: 8/10
Lucia van den Brink studeerde Japanologie en dit is qua kennis en thematiek duidelijk terug te vinden in haar debuut Niemand zoals hij. Het boek is gepubliceerd door uitgever Ambo Anthos en verkrijgbaar in de betere Nederlandstalige boekhandel.
