In Kinderen van de tijd maakte de lezer kennis met de ruimte, maar ook wel een heel intrigerend wezen die daarin leefde; een soort spinachtigen. Met Kinderen van de ondergang gaat het verhaal verder dat vele jaren, vele soorten en intrigerende wijze van ontwikkeling hierin, bevat.
‘Duizenden jaren geleden lanceerde de mensheid een terravormingsprogramma richting de sterren. Op de wereld die ze Nod noemden, ontdekten wetenschappers buitenaards leven, maar het was hun missie om het te overschrijven met het geheugen van de aarde. Toen stortte het grote rijk van de mensheid in en gingen de beslissingen van het programma verloren in de tijd. Eeuwen later ontdekten de mensheid en haar nieuwe spinbondgenoten fragmentarische radiosignalen tussen de sterren. Ze stuurden een verkenningsschip, in de hoop andere erfgenamen van de oude aarde te vinden. Maar die oude terravormers hebben iets op Nod wakker gemaakt dat ze beter ongemoeid hadden kunnen laten. En het heeft op hen gewacht…’
In de astronomie is een mensenleven maar een minuscuul onderdeel van de tijd van bijvoorbeeld de levensduur van sterren of de tijd die het licht erover doet om planeet aarde te bereiken. Het is voor ons, nietige mensen, dan ook amper te bevatten, hoe groot het heelal wel niet is en wat voor lange tijd er overheen gaat voordat het licht van een ster de aarde bereikt. Adrian Tchaikovsky weet dit gevoel in het tweede deel van de Kinderen van de tijd met de titel Kinderen van de ondergang goed weer te geven. Het boek is verdeeld in twee delen, namelijk het heden en het verleden, die elkaar afwisselen. In eerste instantie lijken het op zichzelf staande delen, maar tegen het einde van het boek wordt de link hiervan steeds meer duidelijk. Er zitten vele jaren tussen de twee delen, maar aan de ene kant leert de lezer over een ontstaan van een nieuw soort en vervolgens wordt uiteengezet hoe deze desbetreffende soort verder evolueert.
Dat Adrian Tchaikovsky naast Zoologie ook psychologie heeft gestudeerd, wordt in Kinderen van de ondergang zeer duidelijk. Er wordt namelijk veel aandacht besteed aan de invloed van lange ruimtereizen op de gemoedstoestand van mensen. Maar ook de communicatie tussen mensen en ander buitenaards leven. Het is mooi om te zien hoe men na verschillende pogingen leert om zo goed mogelijk met elkaar te communiceren en samen een bondgenootschap te vormen om zich tegen vijanden te weren. Juist de dreiging van gevaar en de zoektocht naar een bewoonbare planeet maakt onverwachte bondgenootschappen mogelijk. Intrigerend hierbij is dat de mensheid iets ontwikkeld of loslaat met een idee in het hoofd en het vervolgens tot iets heel anders ontwikkeld. De bemoeienis van de mensheid is ook in Kinderen van de ondergang ook geen vreemd gegeven. Deze bemoeienis lijkt bijna voor de ondergang van de mensheid te zorgen. Eveneens is er een interessante rol weggelegd voor artificial intelligence, wat verschillende (levens-)vragen op. Want in hoeverre is een mens nog een mens als het volledig opgeslokt is door een machine? Het einde van Kinderen van de ondergang is interessant en bijna filosofisch te noemen. Wat is er nog mogelijk in de combinatie mens en computer en wat kunnen deze samen met het het aanwezige buitenaards leven samen bereiken?
Alhoewel Kinderen van de ondergang minder vernieuwend voelt als Kinderen van de tijd biedt Adrian Tchaikovsky een boeiend verhaal waarin de verdere ontwikkeling van mensen in de ruimte en de communicatie met de verschillende vormen van buitenaards leven centraal staat. Het einde schept nieuwsgierigheid naar het volgende deel! Speciale aanrader voor mensen, die geïnteresseerd zijn in astronomie, psychologie en zoölogie.
Beoordeling: 8/10
Voor Kinderen van de tijd ontving Adrian Tchaikovsky de Arthur C. Clarke award. De Nederlandse uitgever Iceberg books vertaalt de hele serie in het Nederlands. Inmiddels is het tweede boek Kinderen van de ondergang ook in de Nederlandse taal verschenen. Alle credits voor de bijgevoegde afbeeldingen gaan naar paperbackprophet.
