Natuurlijk is het een kunst om de ware te vinden. Helemaal in het huidige digitale tijdperk waarin we leven. Maar waarin vele boeken gaan over de zoektocht naar de perfecte metgezel, wordt soms nog wel vergeten dat bij elkaar blijven ook een hele kunst kan zijn. Kennedy Ryan haakt in op deze gedachte en schrijft Voor ik je laat gaan waarin alles draait om die tweede kans om elkaar opnieuw te vinden.
‘Yasmen en Josiah zijn zielsverwanten. Ze hebben de once in a lifetime-liefde waar je van droomt: een tijd vol passie, hard werken, grote dromen en veel liefde, ook voor hun twee kinderen. Maar dan treft het noodlot hun familie en het leven waar ze van droomden lijkt onherstelbaar gebroken. Yasmen raakt in een depressie, Josiah stort zich op het runnen van het restaurant en langzaamaan raken ze elkaar kwijt. Tot Yasmen het niet meer aankan en een scheiding aanvraagt. Twee jaar later hebben ze een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap van hun twee kinderen en het runnen van hun succesvolle restaurant. Ook beginnen ze allebei voorzichtig met daten. Maar als magneten blijven Yasmen en Josiah naar elkaar toe bewegen, en beginnen ze zich af te vragen of ze elkaar écht kunnen laten gaan…’
Het begin van Voor ik je laat gaan is op zijn zachts gezegd onconventioneel. We leren een stel kennen in de bloei van hun relatie, waar het enige is dat ze nodig hebben elkaar is. Maar zoveel jaar later kunnen de personages elkaars aanwezigheid in feite niet meer verdragen. Kennedy Ryan zorgt er vanaf het begin voor dat er spanning in het boek is, doordat de lezer zich afvraagt wat er toch gebeurd is tussen deze twee mensen. Daarnaast wordt het verhaal door de ogen van beide hoofdpersonages verteld. Hierdoor krijgt de lezer een diverse kijk op de situatie. Ook geeft dit een goed beeld op hoe personen zaken voor elkaar invullen terwijl de werkelijkheid heel ergens anders ligt.
Vanaf de eerste woorden van Voor ik je laat gaan wordt merkbaar dat er door Kennedy Ryan veel emotie wordt gebruikt bij het schrijven van het boek. Waar de een bijna verdrinkt in de emoties, lijkt de ander het volledig te vermijden. Er worden diverse heftige thema’s aangestipt en er is aandacht voor de positieve effecten van therapie. Alhoewel het boek overkomt als een feelgood heeft Voor ik je laat gaan duidelijk een diepere psychologische en emotionele laag. Dit wordt bij de conclusie van het boek in binnen de rol van een van de kinderen nog extra duidelijk. Ten slotte bevat het boek onverwacht veel spice en voelt het taalgebruik hier en daar wat plat aan. Aan de ene kant draagt dit wel bij aan het emotionele element van het verhaal, maar aan de andere kant kan dit lezers afschrikken.
Kennedy Ryan heeft met Voor ik je laat gaan een emotionele achtbaan geschreven, met een grote rol dat weggelegd is voor tweede kansen en die diverse onverwachte elementen bevat. En dit alles met een mooie boodschap: ‘Het is ok om niet ok te zijn.’
Beoordeling: 8,5/10
Kennedy Ryan heeft in Amerika al diverse titels op haar naam staan, maar in Nederlands is Voor ik je laat gaan het eerste boek dat vertaald wordt naar het Nederlands. Het boek verschijnt bij uitgeverij Luitingh Sijthoff.
