Wanneer je een liefhebber bent van Japanse literatuur en het werk van Haruki Murami in het bijzonder, is dit zeker reden om het boek Het woud van wol en staal van Natsu Miyashita op te pakken. Dit boek draait namelijk in zijn geheel om de kracht van muziek en de ervaring om dit tot in de puntjes te perfectioneren. Je hoeft geen uitzonderlijk getalenteerd te zijn om ergens talent voor te creëren.
‘Tomura raakt als jongen in de ban van het geluid van een vleugel die gestemd wordt bij hem op school. De klanken nemen hem in gedachten mee naar de donkere, luisterrijke bossen die zijn geliefde geboortedorp in de bergen omringen. Vanaf dat moment is hij vastbesloten meer te leren over het instrument en het bijzondere ambacht van pianostemmer.Onder de hoede van drie meester-pianostemmers begint Tomura zijn opleiding en zijn gevoel voor schoonheid ontluikt steeds meer. Maar de angst om niet goed genoeg te zijn is altijd aanwezig op de achtergrond. Als hij wordt uitgenodigd om de piano van twee getalenteerde zussen te stemmen, wordt zijn beoordelingsvermogen op de proef gesteld. Dit warme, mystieke verhaal dat zich afspeelt in kleinstedelijk Japan laat zien dat het pad naar het vinden van je bestemming nooit recht is of zonder hindernissen. In een heldere stijl en vol filosofische observaties verbindt Miyashita droom en werkelijkheid.’
In de Westerse wereld speelt het hebben van talent een beduidend grote rol in het bereiken van je dromen. Wanneer je namelijk ergens niet specifiek talent voor hebt, wordt er niet van je verwacht dat je hierin grote hoogtes zult bereiken. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Daarbij worden kinderen vooral de laatste tijd opgevoed met het idee dat ze alles kunnen bereiken. Juist hier vormt de Japanse literair roman van Natsu Miyashita een schil contrast. Immers de hoofdpersonage Tomura heeft in niets specifiek interesse, in tegenstelling tot zijn broer, en is ook niet extreem getalenteerd. Totdat hij op een dag een piano gestemd ziet worden, waardoor hij in vervoering raakt. Maar voordat je denkt dat dit een gemakkelijke weg gaat worden voor de jonge Tomura, het tegendeel is waar. Hij moet elke dag vechten voor zijn droom om begaafd pianostemmer te worden en lastige klanten en moeilijke collega stemmers, maken hem dit lastig. Juist de combinatie van de droom die deze Japanse jongen bezit in combinatie tot de bijna grille werkelijkheid, maakt Het woud van wol en staal zo mooi geschreven en tegelijkertijd toegankelijk.
Door middel van kleurrijke en originele vergelijkingen laat Natsu Miyashita in Het woud van wol en staal zien hoe de schoonheid en precisie van pianospel vergeleken kan worden met alledaagse dingen zoals koken. Daarbij laat de auteur de Tomura kleurrijke beelden scheppen van donkere wouden bij het horen van begaafd pianospel op een goed gestemde vleugel. Dit levert ook veel filosofische toespelingen op, dat je als lezer aan het denken zet. Het doet uiteindelijk begrijpen wat de titel van het boek Het woud van wol en staal precies betekent. De weg van Tomura laat zien dat je met wil en motivatie flink wat kunt bereiken wanneer je rekening houdt met de kleinste elementen en hierbij hulp uit onverwachte hoek accepteert. Alhoewel het boek nog geen 250 pagina;s telt, voelt het bij het dichtslaan alsof je een vuistdik roman hebt dichtgeslagen.
Het woud van wol en staal zet aan het denken, doet dromen en betovert je gedachten. Daarbij weet Natsu Miyashita haarfijn de zo ongrijpbare kracht van muziek op de mens te omschrijven.
Beoordeling: 9,5/10
Natsu Miyashita studeerde niet zo heel verrassend filosofie en is auteur van diverse verhalenbundels. Het woud van wol en staal verscheen in aantrekkelijke hardcover bij uitgever Meulenhoff Boekerij en is verkrijgbaar bij de betere Nederlandse boekhandel.
