Als er een ding is waar scandinavische thrillers in uitblinken, dan is het wel het creëren van een kille afgelegen sfeer. Zo ook de nieuwe Finse crimeserie over de intrigerende inspecteur Paula Pihlaja met als titel Waterkoud:
‘Op de ochtend van midzomerdag worden inspecteur Paula Pihlaja en haar team na een gruwelijke vondst opgeroepen. Voor het landgoed van een ondernemersfamilie ten westen van Helsinki staat een vrachtcontainer met daarin het lijk van een zwarte vrouw. Ze moet een afschuwelijke dood zijn gestorven, want de container is tot de nok gevuld met zeewater.
De vrouw heeft geen papieren bij zich en niemand lijkt te weten wie ze is. Paula wantrouwt de verklaringen van de familie echter en zet alles op alles om de waarheid boven water te krijgen. Als de identiteit van de vermoorde vrouw eindelijk wordt achterhaald, start Paula met de reconstructie van haar laatste uren. Waarom was universitair docente Rauha Kalando een paar uur voor haar dood overgevlogen uit Namibië? En welke rol speelt het document dat in haar hotelkamer wordt gevonden – ondertekend door niemand minder dan de voormalige directeur van het bedrijf?’
Finland is een land met een heel eigen klimaat, historie natuur en cultuur en dat is bij uitstek het land wat zich leent voor een heftige moord. Auteur Ollikainen verwerkt hierbij ook veel cultuur en gebruiken van de Finse bevolking in het verhaal, waardoor Waterkoud boordevol zit met interessante feiten. Zoals de manier waarop een Fin voor de gek kan worden gehouden en hun houding tegenover mensen die er anders uitzien, dan voor een Fin gebruikelijk is. Wat ook gelijk opvalt aan Waterkoud is dat Ollikainen heel sterk is in zijn beschrijvingen van mensen, zijn gedragingen en de omgeving waar iets zich afspeelt. Dit levert hele poetische en stemmige stukken tekst op, die voelen als een soort intermezzo. De lezer beleeft dan bijvoorbeeld een bepaalde situatie door de ogen van de gestorven vrouw.
Waterkoud komt heel traag op gang, wat als risico heeft, dat de ongeduldige lezer sneller af zal haken. Voordeel hiervan is dat Ollikainen veel tijd neemt om zaken te beschrijven, waardoor het verhaal tot een geweldige climax kan komen. Daarnaast worden er in Waterkoud verschillende hints gegeven die erop duiden dat de lezer zeker nog meer ontwikkelingen en bijzondere aspecten rondom Paula Pihlaja kunnen verwachten. Dit is namelijk een inspecteur die niet gelijk het achterste van haar tong laat zien, dus ook niet aan de lezers. Ook haar collega’s hebben elk hun eigen karakter en de manier waarop er onderling met elkaar verbaal en non verbaal gecommuniceerd wordt is boeiend om te zien, omdat dit ook veel zegt over de afzonderlijke persoonlijkheden. Ten slotte zijn de Finse namen soms wat verwarrend, maar voor wie meer thuis is in de Scandinavische lectuur, zal dit geen probleem vinden.
Concluderend is Waterkoud een Finse thriller dat zijn tijd neemt in de beschrijvingen van de onderlinge persoonlijke relaties, de Finse cultuur en natuur en die unieke ijzige sfeer, waar Scandinavische thrillers zo bekend om staan. Het boek schept vooral door de ontwikkelingen rondom inspecteur Paula Pihlaja nieuwsgierigheid naar het volgende deel in de serie.
Beoordeling: 7 ½ /10
A.M. Olliakainen bestaat uit het echtpaar Aki Ollikainen en Milla Ollikainen. De sferische en stemmige beschrijvingen zijn dan geen verrassing doordat Aki naast schrijver en journalist ook fotograaf van beroep is. Hij won diverse literatuurprijzen en stond op de longlist van de Man Booker Prize. Zijn vrouw Milla heeft drie thrillers geschreven en won een befaamde verhalen wedstrijd. Ze leven samen met hun twee kinderen in het zuiden van Finland. Waterkoud betekent hun debuut als echtpaar.
