Zeker één van de mooiste boekomslagen van de laatste tijd: uitgespreid rood haar met een blauwe Morpho. Vooral de combinatie van krachtige en warme kleuren trekken de aandacht. Daarbij zegt dit ook veel over de inhoud van Zo’n mooi meisje dat inmiddels al het derde boek is in de serie over rechercheur Gina Harte. Namelijk een vlinder die zijn vleugels uitslaat om de wijde wereld in te trekken, wat correspondeert met de leeftijd van de slachtoffers en de voorkeur van de dader voor een bepaald type slachtoffer. En hierbij de schoonheid, maar ook de duisternis van het tafereel…
‘Een jonge vrouw valt uit een busje dat met hoge snelheid over een afgelegen weg raast. Haar lichaam is gekneusd en beurs en met haar laatste kracht wendt ze zich tot de persoon die haar te hulp schiet. ‘Help haar,’ fluistert ze voordat ze haar ogen voorgoed sluit.
Een paar dagen later wordt in een ondiep graf, slechts enkele kilometers verderop, het lichaam van een ander meisje gevonden. De gelijkenissen tussen de twee meisjes zijn verontrustend – dezelfde leeftijd, hetzelfde fragiele lichaam en tot slot dat felrode haar. Rechercheur Gina Harte moet haar privézorgen opzijzetten, voordat de moordenaar zijn oog op het volgende perfecte meisje laat vallen.’
Het mooie van de schrijfstijl van Carla Kovach is dat ze rechercheur Gina Harte, naast slim en buiten de hokjes denkend, ook als erg menselijk neerzet. Met haar eigen onzekerheden met betrekking tot de fragiele relatie die ze met haar dochter heeft. En haar eigen liefdesverleden. Een mooi voorbeeld hiervan is dat Gina vloekt in het bijzijn van haar kleinkind en de dochter zich vervolgens afvraagt hoe haar kind aan dat taalgebruik komt. Het is hierdoor heel gemakkelijk voor de lezer om mee te leven met Gina’s pogingen om de heftige gebeurtenissen van de vorige zaak te boven te komen. Daarbij zijn haar relaties met haar medecollega’s interessant en als lezer voel je wel aan dat hier nog meer in zit. Wat Carla Kovach in Zo’n mooi meisje ook weer sterk doet, is de verschillende slachtoffers hun verhaal laten vertellen. Dit voelt als een puzzel met meer puzzelstukjes en dit geeft ook ruimte voor onverwachte wendingen en een verhaal met meer dimensies. Waarbij pas aan het eind van het boek pas echt duidelijk wordt hoe het zit.
In haar nawoord geeft Carla Kovach aan dat ze voor haar belangrijke thema’s in zo’n mooi meisje heeft behandeld: dakloosheid en het hebben van een progressieve en erfelijke ziekte. Alhoewel dat laatste heel subtiel in het verhaal verweven zit, is vooral de wanhoop en vindingrijkheid wat gepaard gaat met het op straat rondzwerven zonder dak boven je hoofd. En de afschuwelijke situaties waar je dan in verzeild kan raken. Hierbij laat Carla Kovach zien, dat als je in een moeilijke situatie met bijvoorbeeld verslaafde ouders geboren wordt, het lastig is om een kans op een normaal leven te leiden. Plus tegelijkertijd wordt de kracht van de band tussen moeder en dochter ook benadrukt in Zo’n mooi meisje. In vergelijking met de twee eerdere delen merkte je als lezer wel, dat in dit boek de heftige zaak minder heftige emoties met betrekking tot Gina’s verleden oproept. Maar juist door de heftige misdaad is dit mooi in balans.
Carla Kovach heeft met Zo’n mooi meisje weer een pakkende thriller met actuele thematiek geschreven. Het boek voelt als een puzzel van 1000 stukjes, waar je pas bij het leggen van de twee laatste stukjes weet hoe de afbeelding er eigenlijk uit hoort te zien.
Beoordeling: 9/10
Voor Zo’n mooi meisje verscheen Stil maar en Dit heb je verdiend in de thrillerserie over Gina Harte bij uitgever Boekerij. Recent is het negende deel in de serie in het Engels verschenen, dus in de toekomst valt er zeker meer Nederlandse vertalingen van Carla Kovach te verwachten!
